Straks is het weer zover, Jumping Mechelen. Een wonderlijke traditie met als bakermat de hovingen van de familie Wauters in Putte-Peulis. We schrijven 1980 en het uithangbord luidde toen ‘Criterium der Vlaamse Gewesten’, naar analogie met een legendarische naoorlogse wielerwedstrijd. Een idee van de onvergetelijke Eric Wauters. En wie deze man gekend heeft, weet dat het nooit zomaar bij een goede ingeving bleef. Het werd de start van een evenement dat ieder jaar verder zou uitstralen, ieder jaar aan populariteit zou winnen en een uitzonderlijke plaats zou innemen op het hoogste sportieve vlak. Een evenement dat zelfs de sport, de paardensport, zou overstijgen als sociale belevenis en ontmoetingsarena. Een ‘place to be’. Het ‘criterium’ sneuvelde in de loop der tijden, werd na enige tijd de ‘KBC Flanders Christmas Horse Show’ om gewoon door te gaan als Jumping Mechelen en helaas ook als…’Memorial Eric Wauters’ Tweeënveertig edities later is het besef groot dat de sportwereld dit “feest voor heer en boer” dankt aan één man, een man met een visie en met een groots plan.
Eric Wauters was de kampioen, de coach en de doortastende organisator, de ambassadeur en de pleitbezorger van zijn sport, de kundige veilingmeester en de gewaardeerde televisiecommentator. Hij was het allemaal en zoveel meer. Door zijn enthousiasme, zijn welbespraaktheid en zijn aanstekend voorbeeld als sportman overtuigde hij sponsors en andere lieden die bij wijze van spreken nog nooit een paard van dichtbij gezien hadden. Voor zowat alles kon je bij hem terecht: de fokkerij, de LRV waar zijn ‘roots’ lagen, het gebruik van doping, de al dan niet vriendelijke behandeling van paarden, het transport, de ideale springbodem, de jumping van Aken,…kortom Wauters was een geschenk voor elke nieuwsgierige of gebeten journalist.
Hij snoof als geen ander de geest van zijn tijd. Een tijd die rijp was om in te spelen op het succes van de paardensport. Een succes waarvan hijzelf deel uitmaakte toen in Montreal 1976, vier jaar eerder dus, de Belgische ruiters twee bronzen medailles binnenhaalden. De Belgische Ruitersportfederatie wentelde zich genoegzaam in de euforie en trok wat graag de lof en de eer naar zich toe maar besefte nooit dat dit de grote opportuniteit was om de voortreffelijke resultaten te verzilveren. Precies toen windstilte helemaal dreigde in te vallen, was daar Eric met zijn rusteloze geest en zijn dynamische ingesteldheid. Hij realiseerde zich ten volle dat de ruitersport waarin hijzelf floreerde, vaak terecht beschouwd werd als elitair en voor rijkelui. In die geest realiseerde Eric Wauters een internationale ontmoeting die al het artificiële doorbrak en in alle opzichten een populair imago veroverde. Het is een niet te onderschatten verdienste van een man aan wie de paardensport tot op vandaag in ruime mate schatplichtig is. De hele bemanning van EquiTime zal daar ongetwijfeld bij stilstaan als tussen Kerst en Nieuwjaar in de Mechelse Nekkerhal vervoerende momenten opnieuw voor onvergetelijke sport zullen zorgen. We danken het aan een man die ons vijfentwintig jaar geleden verliet. En die we blijvend zullen missen.
Leo De Vos
